31 dec. 2000
3 minuten
1 juli 2007 gaat het nieuwe Europese stoffenbeleid REACH in. De impact van REACH op de Europese Kunststofindustrie wordt veel groter dan velen zich realiseren.
Ten eerste moeten monomeren en andere bestanddelen van polymeren worden geregistreerd door de producenten of – als het gaat om polymeren van buiten de Europese Unie – de importeurs ervan. Verder moeten additieven in kunststoffen worden geregistreerd, waarbij de vraag zich opdringt of alle additieven onder REACH beschikbaar blijven. Daar komt bij dat de polymeren zelf op dit moment weliswaar zijn vrijgesteld van registratieplicht, maar dat deze situatie in de toekomst mogelijk ongedaan wordt gemaakt.
Polymeren onder REACH
‘Polymeren zijn vrijgesteld van registratie en evaluatie onder REACH, maar ze kunnen nog steeds worden onderworpen aan autorisatie en beperkingen’, zo valt te lezen in de Q&A documenten 2.10.1 over REACH van 22 november 2004 en in de documenten dienaangaande tot en met 2006. Polymeren kunnen dus worden verboden als is aangetoond dat ze gevaren opleveren voor de menselijke gezondheid of het milieu, ondanks het feit dat er geen registratieplicht is. Een volgend belangrijk artikel in de Common Position van de Europese Commissie over REACH, is artikel 6.3 van 12 juni 2006. “Elke fabrikant of importeur van een polymeer moet een registratie indienen bij het Agentschap voor de monomeren of alle andere bestanddelen die nog niet zijn geregistreerd door een actor hogerop in de toeleveringsketen, wanneer aan beide van de volgende condities wordt voldaan:
a) Het polymeer bestaat voor twee gewichtsprocent of meer uit monomere of andere bestanddelen in de vorm van monomere eenheden en chemisch gebonden substanties.
b) De totale verbruikte hoeveelheid van deze monomere – of andere bestanddelen bedraagt meer dan een ton per jaar.”
Bijna niemand had overigens aanvankelijk in de gaten dat het bij de registratieverplichting niet alleen ging om monomere onzuiverheden, maar met name ook om in polymeren gebonden monomeren.
Waarom monomerenregistratie?
De vraag rijst wat de Europese Commissie ertoe heeft gebracht om een registratieplicht in te stellen voor chemisch gebonden monomeren. In polymeren gebonden monomeren zijn immers stoffen die niet meer bestaan. De heer Rodenburg van het bedrijf Eastman omschreef deze monomeren als zijnde “geen chemische, maar administratieve moleculen”. Ook Adri Meesters van polymeerimporteur Fujifilm in Tilburg beschouwt de verplichte monomerenregistratie als “een onzinnig gebeuren, want de eigenschappen van monomeren geven geen enkele indicatie van polymeren.”
Het betere politieke handwerk
De Europese Commissie schrijft dat “monomeren niet vallen onder de flexibelere regels voor tussenproducten, omdat de polymeren die uit het gebruik ervan ontstaan niet registratieplichtig zijn”. De registratieverplichting voor de bouwstenen van polymeren lijkt dus een compensatie van het door milieuorganisaties bekritiseerde feit dat polymeren zelf vooralsnog buiten de registratieplicht zijn gehouden. Dit laatste vanwege de enorme hoeveelheden stoffen die dan geregistreerd zouden moeten worden en het lage risicoprofiel van (veel) polymeren.
Het hele verhaal over REACH in Kunststof en rubber
Veel meer nieuws over de eisen die REACH stelt aan de kunststof- en rubberindustrie leest u in de februari-editie van Kunststof en rubber. Daarin leest u bijvoorbeeld uitgebreid over de eisen die worden gesteld aan downstream users die polymeren importeren van buiten de Europese Unie. Zij zullen de bestanddelen van deze polymeren vaak zelf moeten registreren. De mogelijke macro-economische effecten daarvan worden eveneens beschreven. Andere onderwerpen in dat artikel zijn de eisen rondom registratie van additieven en polymeren in preparaten (kunststof granulaat), en de vraag wat er allemaal moet staan in een registratiedossier. Kortom: een artikel om niet te missen!